ทรามวัยกับไอ้ตูบ รักโรแมนติกของหมาบ้านกับหมาจร

หากพูดถึงการ์ตูนในยุคแรกๆของดิสนี่ย์ที่โด่งดังและไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำจวบจนถึงปัจจุบัน หนึ่งในนั้นต้องมีชื่อ ‘ทรามวัยกับไอ้ตูบ’ หรือ ‘Lady and the Tramp’ ติดโพลอย่างแน่นอน ซึ่งฉากที่ทุกคนต่างจดจำได้ดีที่สุดและมักถูกนำไปล้อเลียนกในหนังหลายเรื่อง คือ ฉากกินสปาเกตตี้เส้นเดียวกันแล้วเผลอจุ๊บ แบบเดียวกับเกมแข่งกินป๊อกกี้ อีกทั้งหน้าตาของน้องหมาสายพันธุ์ต่างๆในเรื่องก็น่ารัก บทเพลงไพเราะติดหู บอกเลยว่า หากคุณเป็นแฟนคลับดิสนีย์และชื่นชอบน้องหมาแล้วล่ะก็ ห้ามพลาดเรื่องนี้เด็ดขาด

<< อ่ า น ต่ อ >>

เรื่องราวโดยย่อของทรามวัยกับไอ้ตูบ

ทรามวัยกับไอ้ตูบ เริ่มเล่าเรื่องผ่านตัวนางเอกอย่างสุนัขสายพันธุ์ Cocker Spaniel ขนสีน้ำตาลช็อกโกแลตฟูฟ่อนแสนสวย หูยาวตกเหมือนตุ๊กตา และมีดวงตาหวานหยาดเยิ้มน่ารัก ชื่อ ‘เลดี้’ ซึ่งเป็นของขวัญวันคริสต์มาสที่ ‘จิม เดียร์’ ซื้อให้ ‘ดาร์ลิ่ง’ ภรรยาของเขา ด้วยความสดใสร่าเริงของเธอ ทำให้บ้านของดาร์ลิ่งและจิม เดียร์มีความสุขมากขึ้น เลดี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ชีวิตของทั้งคู่คิดไม่ออกเลยว่าหากวันนึงไม่มีเลดี้แล้วจะเป็นอย่างไร แน่นอนว่าเลดี้เองก็มีความสุขในทุกๆวัน จนกระทั่งวันนึง ท่าทีของเจ้าของเปลี่ยนไปเพราะดาร์ลิ่งกำลังตั้งครรภ์ พวกเขาเลยไม่ว่างและให้ความสำคัญกับเลดี้น้อยลง ในตอนนั้นเองที่เลดี้ได้เจอกับ ‘แทรมป์’ หรือที่ใครๆต่างเรียกว่า ‘The tramp’ หมาจรจัดพันธุ์ทางสุดหล่อเจ้าถิ่น เขาตะลอนไปทั่ว ไม่มีบ้านเป็นหลักแหล่ง มีความสุขกับการใช้ชีวิตอิสระไร้เจ้าของ แตกต่างจากเลดี้ ติดปัญหาเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ชีวิตของเขาไม่มีความสุข คือ พวกเทศบาลที่ชอบไล่จับสุนัขจรจัดไปฆ่าทิ้ง ซึ่งเจอกันครั้งแรกเลดี้ไม่ได้สนใจอะไรแทรมป์นัก แม้รู้ว่าได้รับความรักน้อยลง แต่เลดี้ก็ยังเป็นสุนัขที่ดีของเจ้าของเหมือนเดิม จนกระทั่งทารกน้อยเกิดมาเลดี้สัมผัสได้ว่า เขาเป็นสมาชิกครอบครัวอีกคนหนึ่ง ซึ่งเธอต้องปกป้องดูแล ความสัมพันธ์ของเลดี้กับเจ้าของกลับมาแน่นเฟ้นอีกครั้ง จนกระทั่งถึงวันที่เจ้าของต้องออกเดินทางไกลและฝากบ้านไว้กับ ‘ป้าซาร่าห์’ หญิงแก่ทาสแมว เพราะมีเรื่องกับแมวของป้าซาร่าห์ ชีวิตของเลดี้จึงตกต่ำลง โดนใส่ตะกร้อครอบปากและถูกล่ามโซ่ไว้นอกบ้าน ตอนนั้นเองที่เดอะแทรมป์เข้ามาช่วยและพาเลดี้ไปพบกับชีวิตอิสระไร้เจ้าของ อย่างที่เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อน

ทรามวัยกับไอ้ตูบ มีจังหวะการดำเนินเรื่องที่คนข้างเนิบ เชื่องช้า และไม่มีความซับซ้อน แต่สิ่งหนึ่งที่ดึงให้เรื่องน่าสนใจไม่หยุด คือ ตัวละครสัตว์ต่างๆ ที่มีเอกลักษณ์โผล่ออกมาเรื่อยๆ เพลงในเรื่องไพเราะกว่าที่คิด ทุกครั้งที่เสียงเพลงในเรื่องดังขึ้นมา คนดูจะถูกดึงดูดให้ฟังจนจบ ส่วนด้านงานภาพนั้น วาดมือทั้งหมด การเคลื่อนไหวดูลื่นไหล ฉากสวยงาม เป็นอีกเรื่องที่ใครหลายคนดูแล้วมักจะจำได้ เพราะมีเอกลักษณ์หลายอย่าง ซึ่งผู้เขียนอยากให้ทุกคนได้ลองสัมผัสดูสักครั้ง